۲ کلام حرف حصاب ...

آرتینخان٬

نخودفرنگی مامان سما٬

پدرسونوخته ی بابا بهمن (چرا اینجوری نگام میکنید؟ خودبهمن هی راه به راه اینو میگه)

اگررخصت بدین دو کلام حرف حصاب دارم باهاتون (نه نه نه!!! اشتباه نکردم ... با همین صدرسته چرا که اون حرف حساب٬ حساب و کتاب توش هست و این حصاب نه تنها محاسبه نمیشهبلکه میگیم و میره و هیشگی هم توجه نمیکنه!!! کما اینکه از این مسأله خرسندیم و کلیهم حال میکنیم!!!)

بریمسر اصل مطلب: این زنگوله‌های بالای تخت و جعبه موزیکال‌هایی که اختراع شدن٬ مال منو بابایی نیستن که!!!  ... مال شماست ....برای شماست .... که اگه از شکلک هایی که مامان سما براتون در میاره و خودشو به درو دیوار میکوبونه و در برخی موارد به سقف میچسبونه و کلی ادا و اصول ردیف میکنه تالبخند شما رو ببینه٬٬٬٬٬خوشتون نمیاد٬ توسط اونا عنایتی بفرمایید و لبی بجنبانید ولبخندی درکنید .....

اما

امانکته‌ی جالب انگیز این است که ....

شمابه دیوار سفید اتاق ذل میزنید ....

نازمیکنید ....

عشوهمی آرید و ...

لبخنداست پشت لبخند و ....

نفسنفسی ست بعد از کلی سروصداهای نامفهوم  ...

وخنده هایی از ته دل

واینک سما اقرار میکند: که ای کاش آن دیوار سفیدی بودم تا تو از انعکاس نورش لبخندبزنی و بخندی٬ چرا که کمرنگ ترین لبخندت و ظریف ترین خنده هایت تمام خستگی هایم رااز بین میبرد

بندبند وجودم فریاد میزنند: دوستت دارم

وقول میدهم که تا پای جانم هر چه از دستم برآید برایت دریغ نکنم

خنده‌هایت مادام و پابرجا